Galicia, terra de montañas, rías e ceos nubrados, o é tamén de misterios e historias ancestrais. Esta rexión do noroeste de España, rica en relatos máxicos, conservou unha herdanza cultural e folclórica única que fascina tanto a locais como a viaxeiros. Neste artigo, invitámosche a descubrir as lendas de Galicia e coñecer o lado máis oculto deste lugar.
A Santa Compaña, a procesión dos condenados
Un dos mitos máis populares é o da Santa Compaña, unha procesión espectral de ánimas en pena que, vestidas con túnicas negras, vaga polos camiños rurais en busca de persoas ás que arrastrar ao máis alá.
O grupo vai encabezado por un mortal que porta unha cruz e que esquece todo o acontecido durante a noite. Este individuo dise que está maldito e condenado a morrer de esgotamento pola influencia da Santa Compaña, que non lle deixa descansar. A única forma de librarse do seu posto é entregándolle a cruz a outra persoa que se cruce no seu camiño.
Hai varias formas de protexerse, como debuxar un círculo no chan con xiz, tumbarse boca abaixo, rezar ou fuxir cara a un Cruceiro. Os habitantes das aldeas galegas temen a este desfile fantasmagórico, xa que a súa presenza é augurio de desgrazas ou incluso de morte.
As meigas, máis que bruxas
As ‘meigas’ son unha figura central do folclore galego. Existe o dito ‘eu non creo nas meigas, pero habelas hailas’, que reflicte a curiosa mestura de escepticismo e respecto coa que moitos galegos afrontan estes temas.
As meigas distan do concepto tradicional que se ten das bruxas noutras culturas, xa que en Galicia estes personaxes poden facer tanto o ben como o mal, todo depende da súa intención.
Distínguese entre as menciñeiras, que utilizan os seus poderes para axudar á comunidade con remedios para a saúde e conxuros para atraer a boa sorte, e as meigas chuchonas, as malvadas que provocan desgracias e chupan o sangue das súas vítimas.
Un dos rituais máis fascinantes relacionados con estas figuras é o conxuro da queimada. Trátase dunha cerimonia na que se prepara a queimada, unha bebida de augardente, azucre, cascas de limón, grans de café e herbas ou froitas. O ritual consiste en depositar este beberaxe nun recipiente de barro e prenderlle lume mentres se recita un feitizo, que sirve para protexerse dos espíritos malignos e das meigas.
Ver esta publicación en Instagram
Os cantos da Maruxaina
Galicia é unha terra de mariñeiros e ten moitas lendas unidas ao océano que a rodea. Unha delas é a da Maruxaina, unha serea que habitaba a illa dos Farallóns en Cervo.
Conta a lenda que esta criatura aparecíase nas rocas e atraía aos pescadores con cánticos. As súas intencións varían en función de quen narra a historia. Algúns afirman que o seu obxectivo era facer naufragar aos barcos e outros que acudía para avisar das tormentas.
A súa presenza en Cervo faise notar hoxe en día. De feito, celebran cada ano a festa de A Maruxaina, na que os homes deben meterse na auga, apresar á serea e sometela a un xuízo. Tras absolvela de todos os cargos, faise unha festa na praia.
Ver esta publicación en Instagram
As montañas sagradas de Galicia
Os montes e os outeiros galegos foron, dende tempos inmemoriais, lugares sagrados e de culto. As culturas celtas e precristiáns da zona consideraban que os montes eran escenarios de poder, e neles realizaban rituais para conectar co mundo dos deuses.
Un dos exemplos máis famosos é o Monte Pindo, coñecido como o ‘Olimpo Celta‘. Está situado na Costa da Morte e é o escenario de varias lendas. Dise que nel habitan os espíritos de guerreiros celtas e que as súas rochas esconden símbolos e misterios aínda por descifrar. Tamén contan que a súa auga está bendita polos deuses e que ten propiedades máxicas.
Outro lugar de gran carga mística é o Monte de San Cibrán, onde os romanos construíron un altar para honrar aos deuses, e o cristianismo, máis tarde, erixiu unha capela dedicada a San Cibrán. Este monte, próximo ao mar, é un dos tantos lugares de Galicia nos que as crenzas pagás e cristiás conviven.
Ver esta publicación en Instagram
Unha peregrinación de vida ou morte
Despois de Santiago de Compostela, o punto de peregrinaxe principal para os galegos é San Andrés de Teixido. Neste sitio atópase un santuario dedicado a San Andrés e ten unha lenda moi curiosa que fixo que visitalo sexa obrigatorio para todos os habitantes da comunidade.
O refrán di que ‘a San Andrés de Teixido, vai de morto o que non foi de vivo’. É dicir, que quen non acude a este lugar en vida, irá unha vez morto. O relato afirma que o Apóstolo Andrés chegou a este val perdido por orde de Xesús para instalar un santuario. A cambio de vivir nun sitio tan remoto, Deus prometeulle que todo o mundo peregrinaría ao seu lugar de culto, incluso os que non o fixeran en vida. Segundo a tradición, aqueles que nunca visitaran San Andrés de Teixido farano tres veces reencarnados noutros seres vivos antes de poder entrar ao ceo. Por iso, os residentes do pobo teñen coidado de non pisar ningún insecto para non interromper a peregrinación dalgunha alma.
Por se queres visitar este emprazamento mentres tes tempo, deixámoste a ruta a seguir dende o noso albergue en Monte do Gozo.
Ver esta publicación en Instagram
As rochas que todo o curan
En plena Costa da Morte atópase Muxía, un pobo mariñeiro cunha lenda moi particular. Esta ten que ver coas pedras situadas preto do Santuario da Virxe da Barca e afirma que posúen propiedades prodixiosas. Trátase da ‘pedra dos cadrís’ e é unha rocha con forma de ril que, se pasas por debaixo nove veces, curarate de calquera problema.
A mitoloxía arredor desta formación xeográfica tan singular conta que esta rocha serían os restos da barca de pedra na que chegou a Virxe a Galicia.
Ver esta publicación en Instagram
A Galicia máxica é un lugar no que o invisible mestúrase co cotiá. Por iso, a súa cultura está tan repleta de lendas e crenzas que reflicten o seu respecto polas supersticións e o descoñecido.
